Врз македонскиот народ, во последните сто години се врши планиран, континуиран и отворен геноцид. Соседските народи, кои по балканските војни ги запоседнаа и завладеаја македонските земји, брутално и организирано ја уништуваа автохтоната култура, фолклорот, јазичните и идентитетските особености и посебности на Македонецот. За жал, ноторен факт е дека сето ова се случуваше, и сѐ уште се случува, пред очите на целата светска и европска јавност. Европа, која себеси се смета за колепка на културата и на цивилизациските вредности, во име на некои нејзини повисоки интереси, лицемерно се повлекува пред силата на неправдата и молчешкум, како при подемот на нацизмот и деструктивноста, ги одобрува, но и ги поттикнува антицивилизациските и нехумани постапки на своите балкански сојузници.

Но, Господ Бог секогаш чекори со правдољубивите и вистинољубивите, неговата правда е вечна правда, а неговиот закон е чиста вистина. Светиот цар и пророк Давид вели: „Праведноста и правдата се основа на твојот престол, милоста и верноста одат пред твоето лице“. (Псалм 88, 14). Па така, се победи силата на нечестивите, се уништи намерата на несправедливите. Слабиот и дотолчен македонски народ, надевајќи се единствено на божјата правда, не потклекна пред горделивите и алчни моќници на овој свет. Се воздигна народот од пепелта на уништувањето и со сигурни чекори побрза, со благодарност, да го воздигне разрушеното, но и да создаде нови вредности што ќе ја втемелат неговата светла иднина.

Веднаш по создавањето на современата македонска држава, Македонецот мораше да им докажува на суетните непријатели дека постои. Македонскиот народ беше доведен во положба, досега невидена ниту забележана во историјата на човештвото. Има ли поголема апсурдност и безумие од тоа некому да му го докажуваш очигледното? Има ли поголема лудост од тоа да мораш да докажуваш дека си жив? Сопствениот идентитет и сопственото име не се здобиваат со декрет, директива или со некоја договорена декларација. Сознанието за себе, за своето постоење, односно за својот национален идентитет, е добиено тогаш кога сме се родиле, односно кога сме растеле во пазувите на нашите родители, но и тогаш кога во текот на живот сме ги учеле и осознавале неговите основни предизвици и несогледливи можности. Сето ова се случува спонтано, а не организирано. Според тоа, сознанието за себе, за сопствениот идентитет, не може да го урне ниту еден организиран систем, ниту едно ропство, ниту пак кој било геноцид и истребување.

Станувајќи делумно свесни за оваа апсурдна состојба, организаторите на преименувањето прибегнаа кон амбициозен цинизам, па преку уцени, закани и плиткоумни притисоци, и однатре и однадвор, испланираа и дрско предложија самоукинување на македонскиот народ. Државата Македонија, покрај тоа што политички е присилена да преговара за своето име, паралелно преговара и за сопствениот идентитет и за својот јазик, иако никој нема право, ниту мандат, во името на поединецот, односно во туѓо име, да преговара за овие нешта. Националниот идентитет и посебност не можат да бидат лична своина на кој било македонски политичар, а уште помалку некој однадвор може на дрзок начин, да му кажува на другиот кој е и што е.

Овој пеколен план, кој очигледно доведе до ќор-сокак и кој настојчиво и самоуверено се спроведуваше во сите овие децении од нашата независност, предизвика деструктивни појави од невидени размери, кои како апсурден проблем постепено проникнуваа во сите пори на македонското општество. Со проблемот за името и неговата апсурдност, не беа засегнати само државните претставници и раководители, туку и спортските репрезентации, бизнисмените, претставниците на Македонската православна црква и преостанатите верски заедници, новинарите, разните здруженија на граѓани, луѓето од културата. Во овој вител на апсурдноста беше обземен и обичниот, конкретниот поединец, кој требаше да трпи и да проголтува секакви напади и понижувања, кои во голема мера личат на холокаустот од Втората светска војна.
Се чини дека секоја политичка или општествена криза во овие дваесет години на независност на македонската држава, на еден или на друг начин, директно или индиректно, е поврзано со прашањето за името. Во овој контекст можеме да ја поврземе и економската нестабилност и континуираното ништење и осиромашување на обичните граѓани, разните внатрешни политички интриги и превирања, предизвикувањето контролирани воени судири, но и редефинирањето и редизајнирањето на основните постулати на државноста како што се Уставот или знамето, кое е древен национален симбол и обележје. Од овој вител на злото, се разбира дека не беше поштедена ниту црквата, и таа, како и сѐ друго во оваа држава, според опскурниот план на вообразените моќници, требаше однатре да биде дестабилизирана и размрдана.
Се пронајдоа, се поддржуваа и финансиски се издржуваа духовни ништожници и одродници, кои за помалку од триесет сребреници, а за добивање лажни и со ништо незаработени слава и углед, со своите лицемерни целиви во вид на отровни стрели се обидуваа да му се наметнат на македонскиот народ, а пред светот да се претстават како исповедници и маченици во името на „вистината“. Црквата е душата и совеста на македонското општество, па поганејќи ги душата и совеста, полесно се разболува телото. Му благодарам на Бога што ваквите лицемерство и безобразност не најдоа плодна почва меѓу напатениот македонски народ, кој лесно ги препозна овие духовни сиромаси со лице на светци, а во срцето волци.

Откако бескрупулозно беше удрено по најсветото и највозвишеното, на вообразената и суетна опскурност воопшто не ѝ беше проблем насилно да дејствува и по историјата, јазикот и националниот идентитет, надевајќи се дека со тоа ќе го зададе завршниот и конечен смртен удар на македонскиот организам. Најпрво, нивниот план се движеше кон теренската реализација на смисленото, па во тој контекст беа избирани и разместувани „подобните и благонадежните“ на сите стратегиски и клучни места во нашето општество, почнувајќи од богати невладини организации со сомнителни цел и етика, потоа „независни“ експерти и аналитичари, па сѐ до политичари што дури и победуваа на избори, станувајќи притоа власт во државата.
Невладините организации и независните експерти, кои впрочем се зависни од странски лобисти со специјални интереси, најпрво преку разни скапи кампањи, а потоа и преку насилство, требаше да го уплашат, прекршат и разнебитат народот и преку таквата операција да ја остварат зададената цел. Овие странски лобисти со специјални интереси, со текот на годините сфатија дека тие имаат проблем со народот, а не со политичарите. Па затоа, на секој план, го поттикнуваа оркестрираното дискредитирање и понижување на македонскиот народ. Секогаш кога Р. Македонија и македонското општество ќе се обидеа национално да се воздигнат и промовираат преку историско себеистражување и изградување, или преку разни спортски и меѓународни успеси, гореспоменативе, како договорени, едногласно се обидуваа во корен да ја урнат пројавената радост.

Текстот е објавен во дневниот весник „Нова Македонија“ на 21. 21. 2016