По повод Светосавската прослава во Скопје

                 (објавено во „Дневник“  на 03.02.2010 год бр.4181)

Македонија скоро дваесет години, за жал, се соочува со само еден проблем, а тоа е името на државата и идентитетот на македонскиот народ. Овој бесмислен проблем не е измислица на новите политички елити на нашите соседи, туку тој си ги влече свои корени уште во 19-от век, па преку целиот 20-ти век, сè до денеска. Останатите проблеми (меѓуетнички, меѓуцрковни, па и економски) се само пропратен дел на ова прашање. Македонија и Македонците, од страна на нашите соседски дипломатии, како со менгеме, се силно притиснати од сите можни страни. Црковните стеги, кои како продолжена рака на политиката, широко ги ползуваат за свои потреби нашите внатрешни и надворешни непријатели. Факт е дека, овие стеги, најмногу болат и најмногу фрустрираат од сè, бидејќи се украсени во етичка облека, а оние кои за свои цели ги ползуваат бессрамно го носат Крстот Господов на своето чело и својот авторитет го имаат наследено од прекрасните ликови на Христовите апостоли. Колку е лицемерна оваа борба најдобро ни покажува првата изјава на новиот српски патријарх г. Иринеј, кој најпрво нè опсипа со голема љубов и разбирање, а потоа по неколку реченици ни кажа дека откако ќе си го решиме проблемот што ние сме си го направиле со Вранишковски, ќе можеме да се надеваме и на разрешување на нашето црковно прашање. Замислете, креаторот на монструмот, кој сега со него не знае што да прави, нè повикува, ни криви ни должни, ние да го кротиме. Патријархот на србите, место „добриот пастир“, ни го посочи „крадецот и наемникот“.