Излезе од печат 39-от број на списанието „Православна Светлина“. Во овој број се сместени повеќе наслови од нашата православна вера и живот. Се надеваме дека и овој број на Православна Светлина ќе биде радосна вест за сите верници во Повардарската епархија, па и пошироко. Вашиот примерок од новиот број ќе можете да го земете во сите храмови низ Повардарската епархија.

Крстот нè повикува да се поклониме на распнатиот Христос. Крстот е знамето на православието, крстот е знамето на христијаните, крстот е спасението на човештвото, крстот го победува сатаната, крстот  нè искачува во царството небесно.

На празникот на пронаоѓањето на чесниот Крст, Митрополитот Повардарски отслужи Света Литургија во храмот „Свето Вознесение Христово“ во Велес. На Литургијата сослужуваа повеќе клирици на Повардарската епархија, а пред чесниот Крст се поклонија голем број верници.

На овој ден се празнуваат два настани поврзани со Чесниот Крст: прво, пронаоѓањето на Чесниот Крст на Голгота, и второ, враќањето на Чесниот Крст од Персија во Ерусалим. Обиколувајќи ја Светата Земја Св. царица Елена намисли да го побара Чесниот Крст на Христос. Некој старец Евреин, по име Јуда, единствен знаеше за местото каде што се наоѓаше Крстот, па принуден од царицата изјави дека Крстот е закопан под храмот на Венера, којшто на Голгота го подигна царот Адријан. Царицата нареди и го разурнаа оној идолски храм, па копајќи во длабочина најдоа три крста. Додека царицата беше во недоумение како да го распознае Христовиот Крст, покрај местото поминуваше поворка со мртовец. Тогаш патријархот Макариј рече да ги полагаат крстовите редум врз мртовецот. А кога го ставија врз него третиот крст, покојникот оживе. По тоа познаа дека е тоа вистинскиот Христов крст, чесен и животворен. Потоа го положија врз една болна жена и жената оздраве. Тогаш патријархот го крена крстот за да го види сиот народ, а народот со солзи пееше: „Господи помилуј!“ Царицата Елена направи ковчег од сребро и го положи во него Чесниот Крст. Подоцна, кога царот Хозрој го зазеде Ерусалим, многумина ги одведе во ропство, а Крстот Господов го однесе во Персија. Во Персија Крстот лежеше четиринаесет години. Во 628 година грчкиот цар Ираклиј го победи Хозрој и со слава го поврати Крстот во Ерусалим. Влегувајќи во градот царот Ираклиј го носеше Крстот на своите плеќи. Но одеднаш застана и не можеше да зачекори ни чекор. Патријархот Захариј виде ангел којшто му попречуваше на царот во раскошни облеки да оди под Крстот, по оној пат по којшто Господ одеше бос и понижен. Тоа видение патријархот му го објави на царот. Тогаш царот се слече, па босоног и во бедна облека го зеде Крстот, го изнесе на Голгота и го положи во храмот на Воскресението, на радост и за утеха на целиот христијански свет.

На празникот на раѓањето на мајката над сите мајки, мајката од чија утроба се роди Спасителот на светот, која што прва го слушна гласот на ангелот како и довикува: „Радувај се, благодатна! Господ е со тебе! Благословена си ти меѓу жените!“, многуброен народ доаѓа  да ги посети Божјите храмови низ целиот свет и со молитвено поклонение и молитви кон Божјата Мајка да го побара нејзиното застапништво пред престолот на Господ Бог, Исус Христос.

Митрополитот Повардарски г. Агатангел чиноначалствуваше со Архиерејската Божествена Литургијаво во Согленскиот манастир кој е посветен на Рождеството на Мајката Божја. На Литургијата сослужуваа протоереј-ставрофор Славе Јованов, свештеник Драги Гаштарски и ѓаконите Васил Ристовски и Никола Ѓорѓиевски. Манастирската црква беше исполнета со верни души кои молитвено го побараа застапништвото на Мајката Божја пред престолот на Спасителот, за здравје и спасение на нивните души. Многумина од присутните верници пристапија кон Светата Тајна – Евхаристија и се причестија со Светите Христови дарови.

Рождество на Пресвета Богородица

Пресвета Дева Марија се роди од своите стари родители, Јоаким и Ана. Татко Ѝ беше од племето Давидово, а мајка Ѝ од родот Аронов. И така Таа по татко беше од царски, а по мајка од архиерејски род и со тоа го предобразуваше Оној Којшто од Неа ќе се роди, како Цар и Првосвештеник. Нејзините родители беа веќе остарени, а немаа деца. И затоа беа посрамени пред луѓето и скрушени пред Бога. И во својата скрушеност Му се молеа на Бога со плач, да ги израдува во нивната старост и да им подари едно чедо, како што некогаш ги израдува старецот Авраам и старицата Сара подарувајќи им го синот Исак. И семноќниот Бог Којшто гледа сѐ ги израдува со радост што ги надминуваше сите нивни очекувања и најубави соништа. Бидејќи им подари не само ќерка туку и Божја Мајка; ги озари не само со привремена радост туку и со вечна. Бог им даде само една ќерка, којашто подоцна им роди само еден внук - но каква ќерка и каков внук! Благодатната Марија, прославена меѓу жените, храм на Светиот Дух, олтар на Живиот Бог, трпеза на небесниот леб, кивот на светоста Божја, дрво со најсладок плод, слава на родот човечки, пофалба на женскиот род, источник на девственоста и чистотата - тоа беше од Бога даруваната ќерка на Јоаким и Ана. Родена во Назарет, а после три години одведена во храмот ерусалимски, од каде што се врати подоцна пак во Назарет, за наскоро да ја чуе благовеста на Светиот архангел Гавриил за раѓањето на Синот Божји, Спасителот на светот, од Нејзиното пречисто и девствено тело.

Во предвечерјето на празникот на Рождеството на Мајката Божја, Светата владичица наша Богородица, во храмот посветен на Нејзиното успение во Велес се отслужи Вечерна богослужба. На богослужбата, во присуство на многуброен народ, кој дојде на молитвено поклонение пред Мајката Божја, богослужеа свештеници од Велес, а во присуство на Митрополитот Повардарски г. Агатангел. На вечерната богослужба беше прочитан и Акатистот кон Пресвета Богородица. На крајот од Богослужбата беа прекршени и благословени славските лебови.

Со благослов на Митрополитот Повардарски г. Агатангел, се подготви и се испечати книгата „Светите и блажени јуродиви заради Христа“. Ова ново издание од издавачката дејност при Повардарската епархија „Св. Ѓорѓи Полошки“ го преведе ѓаконот Бобан Ѓорѓиевски. Оваа книга е уште едно полезно и богоугодно четиво кое има за цел да ни го претстави подвигот на јуродивите светители, преку нивните житија.    

Во прилог можете да го прочитате и предговорот на оваа книга.

Предговор

Според зборовите на великиот светител Серафим Саровски, никој не смее без призив од Светиот Дух да се зафаќа за овие три работи: за игуменство, за отшелнички живот и за јуродството заради Христа. Да се биде јуродив, т.е. доброволно да се прифати патот на лудоста заради Христос е огромен призив и подвиг, и не може секој да биде повикан за ова, ниту некој може по своја волја да стане јуродив. Во житијата на блажените јуродиви ќе најдеме зачудувачки и застрашувачки подвизи, кои се несфатливи за обичниот човек. Често пати ни доаѓа да се запрашаме, дали е навистина тоа можно? Дали навистина постоеле такви луѓе со таква сила на духот?

Житијата на светителите ни сведочат дека постоеле такви светители уште од првите векови, но ваквите светители ни денес не исчезнале од лицето на земјата. Нивното присуство во одреден историски контекст и простор е најсилна проповед за Евангелието на нашиот Господ и Спасител Исус Христос. Нивното прифаќање на Евангелието е слободно, затоа што тие се сосема бестрасни, целосно ослободени од било која страст, а постојано пред очите на светот се покажувале како да се грешни, сладострасни, за да не се случи некој да ја препознае нивната светост и да ги пофали. Нивниот живот е полн со откажувања, јуродивиот не се приврзува за ништо овде на земјава, ни со живеалиште, ни со луѓе, туку постојано е како скитник кој пророчки ги поправа грешниците, да се покајат и да се вратат на патот кон спасението. Тие се слободни од било какви ограничувања, било каква конвенционалност, било каква надворешна праведност и самозадоволност. Јуродивиот е бунтовник, провокатор, кој постојано бара од луѓето да се променат, кој не се задоволува од фарисејската вера, туку бара од нас, но и со својот пример покажува, дека не е доволно само да се нарекуваме христијани, туку мораме да се откажеме од својот егоизам, да се откажеме од приврзаноста кон земски работи, да се откажеме од угледот и од пофалбите на светот, ако сакаме да чекориме по патот Христов.

Нивниот животен пат е тесен и трнлив. Честопати се понижувани, тепани, клеветени, а тие сето тоа го прифаќаат како да се достојни дури и за нешто полошо. Кај нив нема себеоправдување, нема сентиментално сожалување ни себесожалување. Тие не се моралисти, но тоа не значи дека се неморални, туку со својот живот и однесување покажуваат дека во секој човек треба да го видиме образот Божји, дека секој човек е икона Божја, и затоа често јуродивите се во друштво со најдолниот општествен слој – со блудните, пијаниците, скитниците, често одат и во куќите на неморал, но таму не блудствуваат, бидејќи се бестрасни, туку ги приведуваат блудниците кон покајание. Па така, благодарение на нивните заложби и грижа, многу од тие девојки заминуваат на покајание во манастир, или стапуваат во брак.

Присуството на јуродивите во црква е вистинска соблазна за оние послабите, а тоа како воопшто да не ги допира нив. Со симболични дејства, со прекинување на Литургијата, со фрлање камења по црквите, тие со пророчки јазик им сведочат на верните да се разбудат од гревовниот сон, да се покајат, да станат уште подобри, но никако не им дозволуваат да бидат задоволни од себе, како фарисеи.

Оваа книга ја објавуваме бидејќи сметаме дека во неа може да се најдат скапоцени совети за нашиот пат кон Христос, но ја објавуваме со извесен ризик, бидејќи, кога почетник во верата ќе ја прочита оваа книга, сигурно ќе биде восхитен од овие примери, и од наивност ќе помисли дека и тој може тоа да го живее, па ќе почне да прави будалести работи, како оние од житијата на јуродивите. На крајот ќе заврши со разочарување. Затоа, на крај, уште еднаш би сакале да нагласиме дека, тешкиот подвиг на јуродивоста не е наш личен избор, туку е призив од Бога, но не кога и како што ние сакаме, туку само кога Бог ќе посака и на начин на кој Он ќе посака да повика некого. Молитвите и благословите на светите и блажени јуродиви светители да бидат со сите кои ги читаат нивните житија и се поучуваат од нив. Амин!

Митрополит Повардарски

+ Агатангел 

На 18. 09. 2016 година, Митрополитот Повардарски г. Агатангел отслужи Света Божествена Литургија во соборниот храм на Повардарската епархија „Св. вмч. Пантелејмон“ во Велес. На Литургијата сослужуваа повеќе свештенослужители од Велес, а молитвено присуствуваа голем број на верници. На оваа Литургија, Неговото Високопреосвештенство г. Агатангел благоволи и го ракополжи најпрво во чин ипоѓакон, а потоа во чин ѓакон дипломираниот теолог, Никола Ѓеорѓиевски од Велес.

Во словото кое Митрополитот Агатангел го упати кон присутните, тој го претстави новиот ѓакон и му упати порака да ја сака својата Црква, својот народ и својата земја и со своите дела да биде пример за сите верни.

На новоракоположениот ѓакон Никола Ѓорѓиевски, кој е вработен во администрацијата на Повардарската епархија му посакуваме да долголетствува на полето Господово, и како што ревносно ги извршува своите досегашни административни задачи, со уште повеќе ревност да го шири и проповеда Словото Божјо и да ја чува и заштитува Светата православна вера.

На многаја лета!